Irene

Tien jaar geleden heb ik mijn tweelingziel ontmoet, een onbeschrijfelijk intense liefdesaffaire volgde gedurende een half jaar, toen vertrok hij voor jaren naar het buitenland. Ik probeerde mijn leven weer op te bouwen, met vallen en opstaan, zonder hem, maar het lukte aardig. De mailcontacten waren ongelofelijk diepgaand en na drie lange jaren stond ie voor de deur. Het weerzien was hemels, pure magie, intens verlangen vervuld, weer veilig thuiskomen en onze samensmelting was letterlijk en figuurlijk een feit…. ik was zwanger daarna. Mijn wereld stond op zijn kop, wat nu? Hij was nog getrouwd en had kinderen. Ik wist dat ik moest kiezen tussen hem en ons kind, ik koos voor ons kind, het maakte me zo zielsgelukkig onze liefdesbaby te ontvangen, een geschenk uit de hemel, mijn gevoel was duizenden malen sterker dan mijn verstand. Na vier maanden zwangerschap hebben we hartverscheurend huilend onze relatie verbroken, hij kon zijn kinderen niet in de steek laten. Onze dochter w!erd geboren op een, voor hem, zeer symbolische dag. Ik was in de zevende hemel, straalde dag en nacht, ondanks mijn verdriet om het gemis, en veel onbegrip uit de omgeving.De periode van aantrekken en afstoten begon, hij kon er niet mee omgaan, werd verscheurd.Na drie jaar onregelmatig contact kwam hij niet meer, kon het niet aan. Altijd heb ik hem via de mail en met foto’s op de hoogte gehouden van haar maar nu, nog eens drie jaar later, heeft ie aangegeven helemaal geen contact meer te willen. Ergens hoop ik dat hij nu aan zijn transformatieproces is begonnen, aan de andere kant ben ik ontzettend boos, ik heb al die jaren uit liefde gehandeld, de volledige verantwoordelijkheid genomen voor ons kind maar hij ziet de liefde niet, doet niks, sterker nog, verbreekt doodleuk het contact want “mijn” keuze is te moeilijk voor hem. Alsof ik er om gevraagd heb mijn leven volledig op zijn kop te zetten! Ons kind kent haar vader niet, dat doet me zo verschrikkelijk veel pijn. Ik weet dat als ik het ga afdwingen, het niet werkt, ik kan dat ook niet, heb dat nooit gewild, heb altijd uit liefde en vrijblijvend naar hem gehandeld.Ik ben zo ver gegroeid dat ik hem los kan laten maar daarmee ontneem ik onze dochter de kans haar vader te leren kennen. We zijn allebei enorm gekwetst in de liefde maar ik zie onze liefde als iets onbeschrijfelijk moois, onze dochter is een bekroning daarvan, één en al liefde, ik ben zo ontzettend gelukkig en dankbaar daarvoor!Heb ongelofelijk veel verdriet dat ik dat niet met hem kan delen. Maar hij is boos, neemt het me kwalijk dat ik voor haar heb gekozen, dat ze er IS. Wat moet ik doen wat in het belang is van onze dochter? Ik ben ook ontzettend boos, hij loopt weg voor zijn verantwoordelijkheid en weigert te praten, heeft me op alle mogelijke manieren geblokkeerd. Vanuit mijn onvoorwaardelijke liefde laat ik hem gaan maar we leven hier en nu ook nog een doodnormaal aards bestaan waar het toch normaal is dat je je verantwoordelijkheid neemt voor je kinderen?Ik ben nu tien jaar lang liefdevol en begripvol geweest, zijn steun en toeverlaat geweest, heb hem altijd laten m!erken hoe gelukkig deze onvoorwaardelijke liefde me maakt, maar onze dochter heeft er op deze manier niets aan! Wie heeft hier ook ervaring mee?

Antwoord 1
Hoe kan je nou veilig thuiskomen bij een man die getrouwd is en ook nog kinderen heeft bij zijn vrouw? Dat lijkt mij een contradictie. Misschien houden jullie contact op zielsniveau,energetisch,dit is zeker het geval als jullie tweelingziel’en zijn. Verder zou ik enkel en alleen maar energie stoppen in je dochter.Ze wordt snel genoeg 12 jaar en dan heeft ze rechtskundig gezien een flinke vinger in de pap vwb omgangsrecht met haar vader. Aantrekken en afstoten kost energie en dat gaat ten koste van de opvoeding van je dochter.
(Onbekend)