Onbekend
Zo raar, ik kan er meestal prima mee omgaan dat ik nog even moet wachten op tweelingziel en ben meestal heel mild over teleurstellingen die hij mij in het verleden heeft bezorgd. Maar toch komt er op gezette tijden altijd weer zo’n bui waarin alles omgedraaid is en ik alleen nog maar heel kwaad ben op tweelingziel. Dat eindigt altijd met ‘ik wil die stomme tweelingziel nooit meer, geef me a.u.b. een ander.’ Op zo’n moment kan ik dan gevoelsmatig niet begrijpen hoe ik ooit weer mild over tweelingziel zou kunnen denken. Waarom treden die kwade buien nog op? Dat vind ik raar. Ik had alles toch al verwerkt? Voed ik die kwaadheid ongewild nog steeds ergens in mijn systeem of is het alleen oud zeer dat bovenkomt?
Antwoord 1
Nou, ik herken het hoor. Ik zit nu zelfs in zo’n periode dat ik boos op hem ben, hem niet hoef te zien en niet aan hem wil denken. Ik heb alles dat me aan hem herinnert uit mijn gezichtsveld gebannen en weer elke gedachte aan hem af. En een tekens dat ik nu op mijn pad krijg! Niet te geloven. Maar ik ben er even zo klaar mee. Ik weet niet of en wanneer dit weer over gaat. Ik vind het ergens wel lekker rustig zo zonder hem in mijn leven. Er komt een moment dat we elkaar weer zullen zien maar ik hoop dat ik dan zo sterk ben dat ik hem niet hoef “binnen te laten”. Hij heeft mij maandenlang op deze manier behandeld en ik heb er genoeg van om me te laten gebruiken, want zo voelt het. Hij wist maar al te goed hoe graag ik hem zag, heeft ie me nota bene een keer voor de voeten geworpen toen er andere mensen bij stonden en ik me heel erg voor het blok gezet voelde. Sindsdien is mijn liefde voor hem wel een beetje bekoeld. Maar weg is ze niet, dat zal ze ook nooit gaan. Boos! ben ik alleen wel, en ja dat is ego en nog eens ego. Maar soms ben ik ook maar een mens met gevoelens die heel menselijk zijn. Ik sta het mezelf maar gewoon toe. Er komen altijd weer andere tijden. Wat ik me wel sterk afvraag is of mijn tweelingziel dit voelt. Van mij mag hij, dan kan hij ook eens voelen wat hij mij heeft aangedaan met zijn eeuwige muurtjes om zich heen. (Onbekend)
Antwoord 2
Dank je, ik herken me ook weer in jouw verhaal wat veel details betreft. Twins, het zijn soms net mensen… en wat zou je die soms graag achter het behang plakken. (Onbekend)
Antwoord 3
Nog steeds is er taal noch teken (nou ja, wel tekens, haha) van mijn tweelingziel. Het is nu 3 weken geleden dat ik hem voor het laatst zag en ik krijg steeds meer rust in mijn hoofd. Als ik mocht kiezen zouden we elkaar niet meer zien. Maar zoals ik in antwoord 2 al schreef is dit onmogelijk. Om redenen die ik liever voor mezelf houd kom ik er niet onderuit en dat voelt best raar. Daarom probeer ik me van tevoren te “wapenen” zodat hij niet zo binnenkomt. Het is me al te vaak gebeurd dat ik bij een ontmoeting na tijden radiostilte helemaal gevloerd werd en weer stapelverliefd werd. Ik wil dat niet meer, het neemt mij en mijn leven teveel in beslag en het neemt mijn aandacht die ik liever in mijn eigen relatie stop, weg. Ik kan dan alleen nog maar aan tweelingziel denken, van ‘s ochtends vroeg tot ‘s avonds laat. Er komt niets uit mijn handen en ik breng het liefst de hele dag dromend door. Dat werkt niet als je een gezin draaiende moet houden. Dus nu probeer ik te werken aan mijn energie, mezelf af te sluiten en goed te centreren en te aarden. Hij is wie hij is (mijn tweelingziel en vaak ook heel aardig en ja, ook erg aantrekkelijk) maar ik ga daar niets meer bij voelen. Niets dat in de richting van verliefdheid gaat in elk geval. Ik weet dat vroeg of laat (laat in dit geval) de confrontatie toch ooit zal komen, maar dat wil ik pas als ook hij helemaal zover is dat hij 100% eerlijk en zuiver kan zijn naar mij toe. En ik weet dat wij beiden nog decennia nodig hebben om zover te komen. Te vaak heeft hij (misschien onbewust) mijn gevoelens gekwetst, over me heen gelopen en zich voor mij afgesloten. Ik ben me ervan bewust dat ik nu hetzelfde doe, althans wat afsluiten betreft. En het is goed, hoe gek het ook klinkt. Het is goed om hem die spiegel voor te houden. Ik voel dat dit op dit moment de enige juiste manier is om hierin te staan. (Onbekend)
Antwoord 4
Aan de dood kun je soms ontsnappen, maar aan de liefde nooit… Het lijkt er vaak op dat vrouwen dan rationeler denken dan mannen wat dat betreft… Want hoe kan het dat je ´daar niets meer bij gaat voelen´..? En vraag ik mezelf af, wil je dat wel..? Ik weet wel dat mijn tweelingziel (vrouw) mij niet onder ogen ´durft´ te komen omdat zij dan weet dat het onvermijdelijke weer gaat gebeuren… Zij is, niet de makkelijkste, maar dát kan zij toch niet aan… Moeilijk en zo jammer, er is namelijk niets dat ons in de weg zou staan, behalve haar eigen verleden, die ik trouwens zo kon vertellen, zonder dat zijzelf er nog maar iets over verteld had… Zij kiest voor veiligheid terwijl ik haar grootste veiligheid zou zijn, het was namelijk voor beide als thuiskomen… Maar ik heb geduld en weet… Vandaag precies 10 weken geen contact.(Onbekend)
Antwoord 5
Beste schrijver van antwoord 4; ik ben van antwoord 3 en wat je zegt klopt wel, je kunt er niet voor weglopen, het zal er altijd zijn. Maar je kunt je er wel voor afsluiten, en ik weet dat dat niet de beste manier is om ermee om te gaan, maar op dit moment toch de enige juiste. Ik weet dat ik deze liefde nooit uit mijn leven kan bannen, het zit overal in en het zit in elke cel van mij verweven. Maar kun je je voorstellen dat ik er zo ontzettend moe van ben geworden 100% van de tijd alleen maar met hem bezig te zijn geweest, zodanig dat ik nergens meer toe kwam? En dat hij op zijn beurt mij ook heel erg afstoot en me pijn doet? Dat zijn de redenen dat ik afstand wil, voor onbepaalde tijd en dat ik eigenlijk het liefste zou zien dat we elkaar helemaal niet meer zagen. Klinkt raar, dat weet ik. Maar het is een soort zelfbescherming. Want ik weet maar al te goed dat ik bij de eerst volgende ontmoeting geen weerstand zal kunnen bieden en weer stapelverliefd ben. Het gaat buiten mij om, hij doet dit met me en ik ben er niet blij mee. Ik wil me focussen op mijn eigen relatie, mijn partner de liefde geven die hem toekomt. Nu zullen er mensen zijn die zeggen dat dit in mezelf zit, dat je verliefdheid zelf oproept of voedt, maar ik kan iedereen verzekeren dat dit niet waar is. Du moment dat wij elkaar in de ogen kijken, zitten we in een andere wereld. Hij ook, evengoed. En ja, ik zie daar tegenop, dan is het weer gedaan met de rust, en dan zal hij zich weer vaker laten zien. Dit is namelijk al vaker gebeurd. Na een periode van stilte zagen we elkaar weer, en dan wordt er iets getriggerd en wil hij me elke week weer zien. Pfff, zo lastig allemaal. (Onbekend)
Antwoord 6
Vroeger had ik die boosheid ook wel naar mijn tweelingziel. In het verleden heeft hij mij en mijn dochter als een baksteen laten vallen en schaamteloos wandelde hij over onze gevoelens heen. Door hem te doen waren we in feite dakloos. Ik heb al mijn frustraties en boosheid van me afgeschreven naar hem. Het was een opluchting. Ik heb hem geconfronteerd met zijn grote ego. Al met al heeft het zijn ogen geopend. Het besef begint te komen hoe hij ons heeft behandeld. Weet je, de rollen zijn nu omgedraaid; hij zit nu vreselijk in de nesten waar hij niet zo een oplossing voor weet en met mij en mijn dochter gaat het goed. Nu pas begint de spijt van verkeerde keuzes tot hem door te dringen. Mijn boosheid heeft plaats gemaakt voor meer liefde in mezelf. De boosheid had ik nog omdat ik diep van binnen nog enkele frustraties had die er nu uit zijn.(Manon)